Katerina Zafeiropoulou

Residential Landscapes

Το αντικείμενο[1]  σε συνάρτηση με το φυσικό και εννοιολογικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται αντιμετωπίζονται ως τα πρωταρχικά θέματα του προβληματισμού της Κατερίνας Ζαφειροπούλου. Σχολιάζοντας την μακρόχρονη εμμονή στο σχεδιασμό και κατ’ επέκταση την παραγωγή άκρως επιτηδευμένων αντικείμενων που έρχονται σε διαρκή σύγκρουση με το περιβάλλον που τα εμπεριέχει, η καλλιτέχνης εισάγει μια διαφορετική ματιά στη σχέση αντικειμένου – συγκειμένου[2].  

Το αντικείμενο δεν παρουσιάζεται ως ένα κατασκεύασμα, μια τυποποιημένη σύνθεση σε έναν καθορισμένο και πλήρως συνεκτικό χώρο, αλλά ορίζεται σε συνάρτηση με τις συνθήκες ‘έξω από τον εαυτό του’, τις συνθήκες που ορίζουν την πραγματικότητα που δίνεται σε άμεση σχέση με το περιβάλλον στο οποίο εμπεριέχεται.

Χρησιμοποιώντας την τεχνική της ιχνογραφίας, η Κατερίνα Ζαφειροπούλου παρουσιάζει το αντικείμενο ως μια δυνητικοποιημένη μορφή, ένα σύστημα δυνάμεων, ένα πλέγμα εντάσεων, καταστάσεων, περιορισμών που σχετίζονται με το ενεργά υπαρκτό με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο. Το ενεργά υπαρκτό αποτελεί την αφορμή για την δημιουργία συμβάντων, την ύφανση συλλογικοτήτων γύρω από το εν λόγω αντικείμενο, την δημιουργία αόρατων δομών, πεδίων δυνάμεων γύρω από το αντικείμενο, δυνάμεων που συμμετέχουν στη διαδικασία παραγωγής της έννοιας, της μορφής και της ύπαρξης του. 

Το αντικείμενο, εξετάζεται τόσο στην μακροκλίμακα όσο και στην μικροκλίμακα του, ενώ η μορφή του γεννιέται ανάμεσα σε δύο επίπεδα πραγματικότητας : της οικιστικής[3]  και εκείνης του εκάστοτε συγκειμένου. Επιλέγοντας και ανασυνθέτοντας αντικείμενα καθημερινής χρήσης, διερευνώνται τόσο οι μεταξύ τους σχέσεις όσο και οι σχέσεις με το εκάστοτε τοπίο – πλαίσιο περιγραφής.  Η μορφή τους αποτελεί μια δυναμική που γεννιέται μέσα στο χώρο

Ωστόσο, ο χώρος δεν εκλαμβάνεται ως ένα δοχείο με περιεχόμενα, αλλά ως ένα πεδίο δυνάμεων. Συνεπώς ο προσδιορισμός και η ύφανση τους αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του έργου της καλλιτέχνη. Η αναπαράστασή του αναφέρεται σε μια μόνο στιγμή του συσχετισμού τους και της μεταλλαγής των ορίων του. 

Η υπέρθεση εικόνων, αντικειμένων, πλαισίων, συγκειμένων, δυνάμεων και λογικών περιγραφής συνθέτει την απειρία των συσχετισμών, των πεδίων, των δυναμικών, των συμβάντων και των καταστάσεων που συγκροτούν μια σειρά από πολλαπλές αφηγήσεις, αναγνώσεις και συσχετισμούς των πολλαπλών αντικειμένων και συγκειμένων που περιγράφονται σε αυτή τη σειρά έργων της Κατερίνας Ζαφειροπούλου. 

[1]Το αντικείμενο < αρχαία ελληνική ἀντικείμενον, ουδέτερο της μετοχής του ρήματος ἀντίκειμαι < ἀντί + κεῖμαι αναφέρεται σε κάθε πράγμα, γεγονός ή φαινόμενο του εξωτερικού ή του εσωτερικού κόσμου που βρίσκεται απέναντι (ἀντί – κεῖται) στο νου μας – είτε μέσω των αισθήσεων είτε χωρίς τη μεσολάβησή τους – οποιαδήποτε στιγμή.

[2]Το συγκείμενο (από το context<-contextere) ή αλλιώς εννοιολογικό πλαίσιο ή πλαίσιο μιας οντότητας -φυσικής ή ιδεατής- είναι το σύνολο των παραμέτρων, συνθηκών, εννοιών και καταστάσεων που την περιβάλλουν και την καθορίζουν φυσικά ή εννοιολογικά. 

[3]Οικιστικός : που έχει να κάνει με την κατοίκιση. 

Ειρήνη Κρασάκη, Αρχιτέκτων, Υποψήφια Διδάκτωρ ΕΜΠ