Inhabitants – Katerina Zafeiropoulou

Inhabitants

This particular series of works began with the intention of Katerina Zafeiropoulou to use transparency and transparent glass as a material and surface that instead of separating it from the outside, above the bottom, before it has the capacity to bring these dipoles in a logical conflict and a painting deal. From in-situ painting to pre-existing architectural structures such as windows, window displays, even a glass floor that, after its completion, now function as an installation, up to its wall-paintings consisting of different layers of glass patterns spaced apart, painting, sensation is shaped by the viewing point. These works allow us, by taking advantage of the given straight-forward spread of light to the eye, to perceive the surrounding space and the area of painting as a function of the spectator’s position of view and the position of the work itself.

The objects of her painting range from objects of emblematic aesthetics and economic value to things, inventions and conditions that have changed over the last two centuries all our social interaction and life through the reduction of traveling time, such as an airplane, the duration of the gatherings and labor such as electric light and electrical appliances. These “objects” do not simply occupy space in the houses, offices, cities, but change the whole experience of life both spatially and temporally. The deduction handled by Katerina Zafeiropoulou leaves us to keep two elements of all of this: the clear outline and the adjusted scale. Its final compositions force us to think beyond these two elements that at first sight seem to be totally confused. With a little time, however, one can re-read her work, square centimeter to square centimeter and level before level to begin to recognize pieces of his home, his city, his modern lifestyle, his everyday life. But if the boundaries of our personal spaces were made of glass and all the contours only, we would probably rather see them.

In the new section of her works titled “inhabitants”, Katerina Zafeiropoulou decides to see things from another side. What if all these objects are exactly what stands in front of us and determines exactly what we see and what is not? Her new projects with photographic backgrounds look like windows where the successive layers of glass and contours are the ones that interfere, those that inhabit the space like dozens of transparent buildings that block the view of the sea. They now cohabit with people, share places and often occupy them.

In this new section, Katerina Zafeiropoulou is not limited to black and white, which is traditionally a design and commentary, analysis and recording. Its new wall-paintings work as black-and-white designs on a colored surface, as is the color of reality. The “objectivities” of her designs have been replaced with the reality of our chaotic life, bringing even more to our minds its first installations in real windows and windows, its first negotiation inside and out. Inside, our spaces are inhabited not only by us but by dozens of things, which others are necessary, and others simply can not be separated.

The new sculptures that Katerina Zafeiropoulou presents for the first time consist of all these things on their real scale, in monochrome compositions that now escape careful planning level to level. As a complete reversal of her paintings the sculptures presented in the exhibition are opaque, one-piece. All that surrounds us in the places we live seems like to organize it and to claim the position of the resident or co-owner. And unlike transparent glass and clear contours that allow us to understand everything, gray monochrome sculptures conceal from our gaze all their structure, organization and origin.

Alexios Papazacharias, curator, art historian

Η συγκεκριμένη σειρά έργων ξεκίνησε από την πρόθεση της Κατερίνας Ζαφειροπούλου να χρησιμοποιήσει τη διαφάνεια και το διαφανές γυαλί σαν υλικό και επιφάνεια που αντί να χωρίζει το έξω από το μέσα, το πάνω από το κάτω, το πριν από το μετά, έχει την ιδιότητα να φέρνει αυτά τα δίπολα σε λογική σύγκρουση και σε ζωγραφική συμφωνία. Από την in situ ζωγραφική σε προϋπάρχουσες αρχιτεκτονικές δομές όπως παράθυρα, βιτρίνες, ακόμα και ένα γυάλινο πάτωμα που μετά από την ολοκλήρωσή του λειτουργούν πια σαν εγκαταστάσεις, μέχρι τα επιτοίχια έργα της αποτελούμενα από διαφορετικές στρώσεις σχεδίων σε γυαλί σε απόσταση μεταξύ τους, η εικόνα, η ζωγραφική, η αίσθηση διαμορφώνεται από το σημείο θέασης. Τα έργα αυτά μας επιτρέπουν, εκμεταλλευόμενα την δεδομένη απόλυτα ευθύγραμμη διάδοση του φωτός προς το μάτι, να αντιληφθούμε τον περιβάλλοντα χώρο και το χώρο της ζωγραφικής ως μία συνάρτηση της θέσης θέασης του θεατή και της θέση εργασίας της ίδιας.

Τα αντικείμενα της ζωγραφικής της ποικίλουν από αντικείμενα design εμβληματικής αισθητικής και οικονομικής αξίας, μέχρι πράγματα, εφευρέσεις και συνθήκες τα οποία άλλαξαν τους δύο τελευταίους αιώνες όλη μας την κοινωνική αλληλεπίδραση και ζωή μέσω της μείωσης του χρόνου μετακίνησης, όπως ένα αεροπλάνο, την διάρκεια των συναθροίσεων και της εργασίας όπως το ηλεκτρικό φως και οι ηλεκτρικές συσκευές. Αυτά όλα τα “αντικείμενα” δεν καταλαμβάνουν απλά χώρο στα σπίτια, τα γραφεία, τις πόλεις αλλά αλλάζουν όλη την εμπειρία της ζωής σε επίπεδο χωρικό αλλά και χρονικό. Η αφαίρεση με την οποία τα διαχειρίζεται η Κατερίνα Ζαφειροπούλου μας αφήνει να κρατήσουμε δύο στοιχεία από όλα αυτά: το καθαρό περίγραμμα και την προσαρμοσμένη κλίμακα. Οι τελικές της συνθέσεις μας αναγκάζουν να σκεφτούμε εκτός και αυτών τον δύο στοιχείων που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν να είναι εντελώς μπερδεμένα. Με λίγο χρόνο ωστόσο μπορεί κανείς να ξαναδιαβάσει το έργο της, τετραγωνικό εκατοστό προς τετραγωνικό εκατοστό και επίπεδο προ επίπεδο για να αρχίσει να αναγνωρίζει κομμάτια του σπιτιού του, της πόλης του, του σύγχρονου lifestyle, της καθημερινότητάς του. Αν όμως τα όρια των προσωπικών μας χώρων ήταν από γυαλί και τα πάντα μόνον περιγράμματα, μάλλον κάπως έτσι θα τα βλέπαμε.

Στην καινούρια ενότητα έργων της με τον τίτλο inhabitants η Κατερίνα Ζαφειροπούλου αποφασίζει να δει τα πράγματα και από μια άλλη όψη. Τι γίνεται αν όλα αυτά τα αντικείμενα είναι αυτό ακριβώς που στέκεται μπροστά μας και καθορίζει ακριβώς τι βλέπουμε και τι όχι; Τα νέα της έργα με τα φωτογραφικά φόντα μοιάζουν με παράθυρα όπου οι διαδοχικές στρώσεις γυαλιού και τα περιγράμματα είναι αυτά που παρεμβάλλονται, αυτά που κατοικούν το χώρο σαν δεκάδες διαφανή κτίρια που εμποδίζουν τη θέα στη θάλασσα. Πλέον συγκατοικούν με τους ανθρώπους, μοιράζονται τους χώρους και πολλές φορές τους καταλαμβάνουν.

Στη νέα αυτή ενότητα η Κατερίνα Ζαφειροπούλου δεν περιορίζεται στο ασπρόμαυρο που παραδοσιακά αποτελεί σχεδιασμό και σχόλιο, ανάλυση και καταγραφή. Τα καινούρια της επιτοίχια έργα λειτουργούν σαν ασπρόμαυρα σχέδια πάνω σε μια έγχρωμη επιφάνεια, όπως έγχρωμη είναι και η πραγματικότητα. Οι “αντικειμενικότητες” των σχεδίων της έχουν αντικατασταθεί με την πραγματικότητα της χαοτικής μας ζωής, φέρνοντας ακόμα περισσότερο στο μυαλό μας τις πρώτες της εγκαταστάσεις σε πραγματικά παράθυρα και βιτρίνες, την πρώτη διαπραγμάτευση του μέσα και του έξω. Μέσα οι χώροι μας κατοικούνται όχι μόνο από εμάς, αλλά από δεκάδες πράγματα, τα οποία άλλα είναι απαραίτητα και άλλα απλώς δεν μπορούμε να τα αποχωριστούμε.

Τα νέα γλυπτά που για πρώτη φορά παρουσιάζει η Κατερίνα Ζαφειροπούλου αποτελούνται από όλα αυτά τα πράγματα στην πραγματική τους κλίμακα, σε μονόχρωμες συνθέσεις που πλέον ξεφεύγουν από τον προσεκτικό σχεδιασμό επίπεδο προς επίπεδο. Σαν πλήρης αντιστροφή της ζωγραφικής της τα γλυπτά που παρουσιάζονται στην έκθεση είναι αδιαφανή, μονοκόμματα. Όλα αυτά που μας περιτριγυρίζουν μέσα στους χώρους που ζούμε μοιάζουν σαν να αυτό-οργανώνονται και να διεκδικούν τη θέση του κατοίκου ή συγκατοίκου. Και σε αντίθεση με το διαφανές γυαλί και τα καθαρά περιγράμματα που μας επιτρέπουν να καταλάβουμε τα πάντα, τα γκρι μονόχρωμα γλυπτά κρύβουν από το βλέμμα μας όλη τη δομή, την οργάνωση και την καταγωγή τους.

Αλέξιος Παπαζαχαρίας, επιμελητής, ιστορικός τέχνης

Window marker on glass, pencil on rice paper, photo-collage framed

Υαλογράφος, γραφίτης σε ρυζόχαρτο και τζάμι φωτογραφικό κολάζ σε κορνίζα

100 x 100cm